کنوانسیون ورشو در سال 1929، که توسط پروتکل لاهه در سال 1955 اصلاح شد، نمونه ای از رویکرد قانونی دیگری برای مشکلات ناشی از حمل و نقل کالا است. این یک گام بزرگ به سوی یکسان سازی بین المللی قوانین حاکم بر حمل و نقل کالا از طریق هوایی است. این کنوانسیون در مورد حمل و نقل بین‌المللی افراد، چمدان‌ها و کالاها برای پاداش و همچنین در مورد حمل و نقل رایگان که توسط یک شرکت حمل‌ونقل هوایی انجام می‌شود، اعمال می‌شود. خواه هواپیما متعلق به اشخاص خصوصی باشد یا توسط نهادهای دولتی، اعمال می شود. اما در مورد هواپیماهایی که مستقیماً متعلق به یک دولت است، اعمال کنوانسیون ممکن است با رزرو مناسب منتفی شود. بر اساس این کنوانسیون، زمانی حمل و نقل بین المللی وجود دارد که مبادی مبداء و مقصد در داخل کشورهای متعاهد مختلف یا در داخل یک کشور متعاهد قرار داشته باشد اما توقف در کشور دیگری توافق شده باشد، حتی اگر آن کشور عضو کنوانسیون نباشد. . این کنوانسیون در زمانی اعمال می‌شود که کالا در هر هواپیما، فرودگاه یا سایر تأسیسات تحت مسئولیت متصدی حمل‌ونقل است. زمانی که کالاها توسط یک حامل زمینی، دریایی یا آب داخلی حمل می شود، اعمال نمی شود. اکثر کشورها، از جمله ایالات متحده و بریتانیا، عضو کنوانسیون هستند. تنها چند کشور در آمریکای جنوبی و مرکزی و خاورمیانه خارج از کنوانسیون باقی مانده اند. اگرچه این کنوانسیون فقط در مورد حمل و نقل بین المللی اعمال می شود، تعداد زیادی از کشورهای متعاهد، از جمله فرانسه و بریتانیا، قوانین آن را برای حمل و نقل داخلی کالا نیز اعمال کرده اند

متصدی هواپیمایی طبق این کنوانسیون در قبال تأخیر و از دست دادن یا آسیب رساندن به کالا مسئولیت دارد، مشروط بر اینکه اتفاقی که باعث آسیب در حین حمل و نقل هوایی شده باشد. اگر متصدی حمل‌کننده ثابت کند که تمام اقدامات لازم را برای جلوگیری از خسارت انجام داده یا انجام چنین اقداماتی برای او غیرممکن بوده است از مسئولیت معاف می‌شود. برخلاف متصدیان حمل‌ونقل زمینی و آبی، متصدی حمل‌ونقل هوایی ملزم به اثبات علت واقعی خسارت و عدم انتساب خسارت به تقصیر او نیست. اگر علت آسیب ناشناخته بماند، هیچ بهبودی وجود ندارد. مفاد قراردادی که متصدی رهایی متصدی حمل‌ونقل از مسئولیت است، باطل و باطل است، به استثنای مواردی که در مورد محدودیت مسئولیت در قبال ضرر یا خسارت منتسب به عیب ذاتی کالا است. با این حال، مقرراتی که تمایل به افزایش مسئولیت متصدی حمل‌ونقل دارند، معتبر هستند.

متصدی هواپیمایی طبق این کنوانسیون در قبال تأخیر و از دست دادن یا آسیب رساندن به

کالا مسئولیت دارد، مشروط بر اینکه اتفاقی که باعث آسیب در حین حمل و نقل هوایی شده باشد.

این کنوانسیون حاوی مقرراتی در مورد صلاحیت دادگاه ها در مورد طرح دعوی علیه متصدی حمل و نقل است و یک دوره دو ساله محدودیت برای طرح دعوا تعیین می کند. هیچ پیش‌بینی برای مسئولیت متصدی حمل‌ونقل در صورت انحراف، حق حبس متصدی حمل‌ونقل یا توقف در حمل‌ونقل وجود ندارد، همانطور که این اصطلاح در حقوق عادی درک می‌شود. بر این اساس، این موارد تابع قانون شهرداری کشورهای متعاهد است.